Pamięć o "Żołnierzach Wyklętych"

Jeżeli ci, którzy dokonywali okrutnych mordów osób cywilnych, mają być dziś uznawani za bohaterów, to jak mamy nazywać tych, którzy walkę zbrojną po 1945 roku porzucili. Kontratypem dla bohaterów sąnikczemni tchórze i zdrajcy. Czy zatem za takich mamy uznać tych, którzywypełniając ostatni rozkaz Dowódcy Polskich Sił Zbrojnych w Kraju, gen. bryg. Leopolda Okulickiego ps. Niedźwiadek z 19 stycznia 1945 r. o rozwiązaniu Armii Krajowej, broń złożyli i przystąpili do odbudowy kraju z nadzieją, że spełnią się obietnice o odbudowie Polski wolnej, demokratycznej i sprawiedliwej? W rozkazie tym skierowanym do żołnierzy AK gen. Okulicki pisał: „Daję Wam ostatni rozkaz. Dalszą swą pracę i działalność prowadźcie wduchu odzyskania pełnej niepodległości Państwa i ochrony ludności polskiejprzed zagładą. Starajcie się być przewodnikami Narodu i realizatoraminiepodległego Państwa Polskiego. W tym działaniu każdy z Was musi być dla siebie dowódcą. W przekonaniu, że rozkaz ten spełnicie, że zostaniecie na zawsze wierni tylko Polsce oraz by Wam ułatwić dalszą pracę - z upoważnienia Pana Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zwalniam Was z przysięgi i rozwiązuję szeregi AK.”Drugi rozkaz wydany również w dniu 19 stycznia 1945 r. miał charakter tajny i skierowany do komendantów obszarów, okręgów i podokręgów AK. Gen. Okulicki nakazywał w nim: "W zmienionych warunkach nowej okupacjidziałalność naszą nastawić musimy na odbudowę niepodległości i ochronę ludności przed zagładą. W tym celu i w tym duchu wykorzystać musimy wszystkie możliwości działania legalnego, starając się opanować wszystkie dziedziny życia Tymczasowego Rządu Lubelskiego [...] AK zostaje rozwiązana. (...)”. Wykorzystać wszystkie możliwości działanialegalnego, starając się opanować wszystkie dziedziny życia Tymczasowego Rządu Lubelskiego !!! oto zadanie dla polskich patriotów z AK wyznaczone przez ich dowódcę. W latach 1945 – 1947 ujawniło się ok. 120 tys. żołnierzy podziemia. Faktem jest, że dominowany przez pro stalinowską PPR rząd lubelski, z żołnierzami tymi postąpił w sposób haniebny, poddając ich represjom (aczkolwiek nie wszystkich), skazując na śmierć lub długoletnie więzienia. Zostali oni po objęciu władzy przez Władysława Gomułkę zwolnieni z więzień, rehabilitowani i przywróceni do stanowisk pełnionych wcześniej (w tym wojsku, urzędach, milicji itp.). Ale ci represjonowani ze względów politycznych żołnierze AK, w więzieniach i kaźniach nie znaleźli się dlatego, że po rozwiązaniu walczyli z bronią w ręku. Nie, oni wypełniając rozkaz gen. Okulickiego podjęli trud odbudowy kraju z ruin i dlatego to nie oni są żołnierzami wyklętymi? A jeżeli nie są, to kim są w istocie, w świetle tej ustawy? Zdrajcami?O usakralniona obłudo! O upolityczniona hipokryzjo!

Robinson i tak do Mamrota żadne logiczne argumenty nie trafią,przecież on wie lepiej.No ale tak to już jest na tym świecie,niektórzy mamroczą a karawana i tak idzie dalej.

Życie i świat nie są czarno-białe Panie Erneście...

Czytaj więcej:http://wolnapolska.pl/index...

Dnia 3 lutego 2011 r., sejm III RP, przez aklamację (co jest niezmywalną hańbą SLD) uznał 1 marca za Narodowy Dzień Żołnierzy Wyklętych, czyli bohaterów z czasów zbrojnej walki o Polskę wolną, demokratyczną i sprawiedliwą dla wszystkich. I mimo że znakomita większość z nich ma na rękach krew niewinnych ofiar, pomordowanych w bestialski sposób, Narodowy Dzień Żołnierzy Wyklętych został objęty patronatem pana prezydenta B. Komorowskiego.Kiedy będą miały swoje święto rodziny niewinnych - pytają rodzinypomordowanych wieś Wierzchowiny, Wólka Bodzychowska, Koncowizna (Zanie, Szpaki (pow. bielski) oraz w pow. Białostockim. Pytam pana prezydenta - co maja wspólnego z walka o wolność przeciwko Sowietyzacji – pomordowani:30 wozaków, 7 dzieci żydowskich wraz z opiekunką. W jakim celu NSZ dokonały rzezi na mieszkańcach Wierzchowin - Wymordowano okrutnie w ciągu 2 godzin 194 mieszkańców w tym 65 dzieci w wieku do lat 11 i 3 starców ponad lat 80. W Łodzi odbyła się manifestacja na znak protestu społeczeństwa przeciw zbrodniom w Wierzchowinach?..++2.02.1946 r. „Rycerze” „Burego” (wszyscy członkowie jegogrupy nosili ryngrafy z MB Częstochowską) spacyfikowali wsie: Koncowizna(Zanie, Szpaki (pow. bielski) ipow. Białystok) – zamordowano 32 osobystrzelając do nich lub żywcem wrzucając do płonących zabudowań. Ofiary to Białorusini. 24 Osoby odniosły „tylko” rany.+++++++++++29.01.1946 r. Oddział „Burego” spędza mieszkańców wsi Zaleszczany do domu Dymitra Sacharczenko i dom podpala – spłonęło 14 osób, w tym 7 dzieci.http://okres-prl.blog.onet....Ta historia już jest niesłuszna?Ci leśni analfabeci nie czytali, że świat podzielili ich mocodawcy w Jalcie i na konferencji w Poczdamie. Ludzie bez wyobraźni. Maniacy!Gloryfikowana głupota.

Życiorys Żymierskiego kończy się w 1926 roku?,chyba nie,zmarł w 1989r w wieku 99 lat.6 września 1927 został skazany na 5 lat więzienia z degradacją, za nadużycia finansowe przy dostawach dla armii dokonywanych przez firmę „Protekta” (maski przeciwgazowe)[7]. Według sądu Żymierski „użył świadomie swego stanowiska służbowego na szkodę interesu majątkowego Skarbu Państwa” w wysokości 150 tys. dolarów. Ze względu na celowe wstrzymanie dostawy gaśnic w ustawionym przetargu i pozbawienie w ten sposób budynków wojskowych ochrony przeciwpożarowej sąd skazał go na karę pięciu lat ciężkiego więzienia[5]. Żymierski został pozbawiony odznaczeń,zdegradowany i wydalony z zawodowej służby wojskowej, przebywał w więzieniu na warszawskimMokotowie i w Cieszynie do 1931. Wówczas nawiązał pierwsze kontakty z komunistami, porzucając wyznawane wcześniej poglądy polityczne.W 1932 zwerbował go do współpracy sowiecki wywiad NKWD (lub wywiad Armii Czerwonej). Żymierski dostarczał NKWD informacje na temat organizacji i wyszkolenia Wojska Polskiego, transakcji Ministerstwa Spraw Wojskowych we Francji, a także werbował agentów dla wywiadu ZSRR z korpusu oficerskiego WP.W latach 1944–1947 jako Naczelny Dowódca WP m.in. zatwierdzał wyroki śmierci na żołnierzy AK wydawane przez sądy wojskowe. W 1981 poparł publicznie wprowadzenie stanu wojennego w Polsce.

A dlaczego twoja wersja jego biografii kończy się na roku 1926? Z tego co mi wiadomo towarzysz Żymierski dożył sędziwego wieku 99 lat i zmarł w pamiętnym 1989. Oto pełna, nie ocenzurowana wersja przygód pana Michała:(Wcześniej: Łyżwiński) ps. „Rola”, były generał WP, zdegradowany i skazany na więzienie za udział w aferze korupcyjnej, współpracownik sowieckiego wywiadu, naczelny dowódca AL, kierownik Resortu Obrony Narodowej PKWN i komunistyczny minister obrony narodowej. W 1945 roku ogłoszony Marszałkiem Polski.Urodził się w 1890 roku w Krakowie. Po ukończeniu gimnazjum w 1910 roku zapisał się na studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W l. 1911–1912 odbył zasadniczą służbę wojskową w armii austriackiej, ukończył szkołę oficerską. Zaangażował się w niepodległościowy ruch paramilitarny. W 1913 roku został instruktorem Polskich Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku został dowódcą kompanii piechoty w Legionach Polskich. Potem dowodził 7, 2 i 3 pułkiem piechoty I Brygady Legionów. Wystąpił przeciw Piłsudskiemu jako dowódcy I Brygady i został przeniesiony z I do III Brygady Legionów. Był potem dowódcą 2 pułku piechoty. W 1917 roku awansował do stopnia podpułkownika. W czasie kryzysu przysięgowego pozostał w szeregach utworzonego na miejsce rozwiązanych brygad Legionów – Polskiego Korpusu Posiłkowego. W 1918 roku wraz z żołnierzami II Brygady Legionów przeszedł na rosyjską stronę frontu. Został szefem sztabu II Korpusu Polskiego na Wschodzie.W 1919 roku znalazł się w Wojsku Polskim. W okresie od sierpnia do października był przedstawicielem sztabu Wojska Polskiego na Górnym Śląsku. Po dwóch miesiącach został odwołany. Skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej, został dowódcą 2 Dywizji Piechoty. W latach 1921–1923 wysłany na studia w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu. W 1924 roku został zastępcą szefa administracji armii ds. uzbrojenia w Ministerstwie Spraw Wojskowych, co odpowiadało stanowisku wiceministra. W tym samym roku mianowany został generałem brygady.Mając wpływ na kontrakty, podpisywane przez Polskę na wielkie dostawy sprzętu dla WP, swoją funkcję wykorzystał do uzyskania korzyści osobistych. Za zamówienie po sztucznie zawyżonych cenach 100 tys. masek przeciwgazowych dla wojska przyjął łapówki w postaci znaczącej wówczas kwoty 11 tys. zł oraz 6 tys. akcji firmy „Ursus”.W 1926 roku uczestniczył po stronie rządowej w walkach podczas przewrotu majowego.W 1927 roku wyszły na światło dzienne malwersacje, jakich Żymierski dokonał w okresie sprawowania funkcji ministerialnej. Podczas procesu udowodniono mu popełnienie nadużyć i przyjęcie korzyści majątkowych. Niezawisły sąd skazał go prawomocnie na degradację, wydalenie z wojska i 5 lat więzienia. Po odwołaniach Najwyższy Sąd Wojskowy przyjął uchwałę mówiącą, że „Żymierski zawiódł zaufanie położone w nim, jako oficerze posiadającym wysoki stopień, zajmującym wysokie stanowisko i ozdobionym orderami i odznaczeniami, zawiódł tym więcej, iż jednego z przestępstw dopuścił się z pobudki niskiej, bo chęci osobistego zysku, zaspokojonej łapówkami”.Po wyjściu z więzienia Żymierski w 1931 roku wyjechał do Francji. W 1932 roku podjął współpracę z wywiadem ZSRR. Przekazywał Rosjanom informacje o Wojsku Polskim i o jego uzbrojeniu, o zagranicznych transakcjach Ministerstwa Spraw Wojskowych, o stosunkach francusko-polskich i o pracy polskiego wywiadu we Francji. Wciąż obracając się w środowiskach polskiej emigracji we Francji, poszukiwał dojść do ludzi związanych z polską ambasadą w celu pozyskiwania danych dla wywiadu sowieckiego. W tym czasie wstąpił też do Komunistycznej Partii Polski (KPP).W 1937 roku w otoczeniu Stalina pojawiły się podejrzenia, że Komunistyczna Partia Polski jest penetrowana przez polski wywiad. Finalnie doprowadziło to do rozwiązania KPP przez Międzynarodówkę Komunistyczną (w 1938 r.) i aresztowań działaczy KPP, przebywających na terenie ZSRR. W obawie przed dezinformacją, w 1937 roku wywiad sowiecki przerwał współpracę z Żymierskim. W 1938 roku Żymierski powrócił do Warszawy.Po klęsce wrześniowej, w 1940 roku doprowadził do zebrania się grupy osób, które, samozwańczo ogłaszając się sądem obywatelskim, uznały skazujący Żymierskiego na wiezienie i degradację wyrok sądu z 1927 roku za nieważny. W sensie prawnym nie miało to znaczenia, ale Żymierski wykorzystywał ten fakt w trakcie prób przeniknięcia do organizacji konspiracyjnych. W tym czasie bezskutecznie próbował zaoferować swoje usługi m.in. podziemiu narodowemu i ludowcom.W 1942 roku – po utworzeniu Polskiej Partii Robotniczej, wznowił z Żymierskim łączność wywiad sowiecki, który ponownie zaczął przekazywać mu zadania do wykonania. Łączności tej nie zerwano już do końca wojny.Bezpośrednia współpraca z wywiadem sowieckim zapewniła mu pozycję jednego z ludzi najwyższego zaufania Stalina. Z jego woli Żymierski w pierwszej połowie 1943 roku nawiązał kontakty organizacyjne ze środowiskiem PPR i został doradcą wojskowym Sztabu Głównego pepeerowskiej Gwardii Ludowej. Po utworzeniu przez komunistów Krajowej Rady Narodowej został członkiem prezydium KRN oraz ogłoszono go – pod pseudonimem „Rola” – naczelnym dowódcą Armii Ludowej, powołanej formalnie do życia 1 stycznia 1944 roku.Po pobycie w Moskwie w lipcu 1944 roku został mianowany „naczelnym dowódcą Wojska Polskiego”. Został także kierownikiem resortu obrony narodowej w ramach utworzonego w Moskwie Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Od grudnia 1944 roku do 1949 roku był ministrem obrony narodowej w komunistycznym Rządzie Tymczasowym, w Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej oraz w utworzonym po sfałszowanych przez komunistów wyborach do Sejmu w 1947 roku rządzie Józefa Cyrankiewicza.Z woli Stalina w maju 1945 roku został ogłoszony „Marszałkiem Polski”. W sfałszowanych wyborach roku 1947 przydzielono mu mandat posła na Sejm. W latach dojrzałego stalinizmu (1949–1952) był członkiem Rady Państwa.Aktywnie zaangażował się w budowę systemu totalitarnego i rozbicie niepodległościowego oporu. Za jego zgodą część aresztowanych żołnierzy Armii Krajowej wywożono do obozów koncentracyjnych w głębi ZSRR. „Podczas działań taktycznych przy likwidowaniu band konieczne jest ściganie, okrążanie broniących się band i zmuszanie ich do poddania się. W wypadku silnego oporu, odmowy złożenia broni i poddania się, niemiłosiernie je zniszczyć” – nakazywał w jednym z rozkazów operacyjnych z czerwca 1945 roku. Odmawiając skorzystania z prawa łaski, Żymierski był współodpowiedzialny za wykonanie licznych wyroków śmierci na żołnierzach i oficerach podziemnej Polski.W 1946 roku stanął na czele Państwowej Komisji Bezpieczeństwa, zorganizowanej w celu koordynacji akcji zwalczaniu podziemia niepodległościowego. Później, w latach 1953–1955, był więziony w ramach wewnętrznych porachunków w łonie partii komunistycznej. Po powrocie Gomułki do władzy w 1956 roku stał się ponownie częścią komunistycznych elit władzy. Został wiceprezesem Narodowego Banku Polskiego (pełnił tę funkcję w latach 1956-1967). Na V Kongresie koncesjonowanego przez władze Związku Bojowników o Wolność i Demokrację został wybrany honorowym prezesem Zarządu Głównego. W 1968 roku przeszedł na emeryturę.W latach 70. i 80. w oficjalnej propagandzie przedstawiano go jako wybitnego męża stanu, wzór patriotyzmu. Jego życiorys był poddany manipulacjom historycznym i przemilczeniom faktów niewygodnych i kompromitujących. W oficjalnych biografiach przede wszystkim całkowicie pomijano jego wieloletnią współpracę z wywiadem sowieckim. Jednocześnie jego degradację i pozbawienie wolności na mocy wyroku niezawisłego sądu przedstawiano bezpodstawnie jako akt zemsty o charakterze politycznym.Żymierski zmarł w 1989 roku.

Polecam oryginalną ulotkę Delegatury Sił Zbrojnych na temat Żymierskiego. Wszystko na ten temat.http://pl.wikisource.org/wi...