Jak już wcześniej przyszło mi się żalić, tak teraz pozwolę sobie to powtórzyć, iż moja codzienna droga do pracy to w zależności od kilku zmiennych (obecność opadów wszelakich, natężenie ruchu, ilość osób chcących sobie podłubać w nosie stojąc na sześciopasmowej drodze itd.) od 75 minut do nawet minut 120. I mogę z całą stanowczością powiedzieć, że nie byłbym sobą, gdybym obecny i zastany tuż po moim przyjeździe stan rzeczy zaakceptował. Co to, to nie. W tym momencie trafiamy do sedna niniejszego wpisu, a mianowicie do procesu, który postanowiłem przeprowadzić wraz z kolegą, co by podnieść lekko poziom naszej marnej (może nie do końca, ale na pewno skomplikowanej), koreańskiej egzystencji.
Mniej więcej dwa tygodnie temu więc postanowiliśmy poszukać wymarzonego lokum nieco bliżej naszego wspaniałego miejsca pracy, co by zaoszczędzić parę minut z tych około czterech godzin spędzanych codziennie w firmowym dyliżansie, komunikacją zbiorową będącym. Z racji tego, że praca jest jaka jest , a ilość czasu wolnego w pracy graniczy z czasem wpisywanym w grafiku, mogliśmy bezgranicznie poświęcić się zadaniu, które sami sobie wyznaczyliśmy. Tak oto rozpoczyna się historia "Poszukiwania lokum w Korei".
Wynajem mieszkania w Korei, kiedy jest się obcokrajowcem nie jest sprawą z gatunku tych "najłatwiejszych". Szczególnie w przypadku, gdy większość "uzgodnień" (cokolwiek autor miał na myśli) próbuje załatwiać się przez Internet lub telefon. W tym momencie zaczyna się moja znajomość z człowiekiem o danych osobowych Yb Cho. Człowiekiem jak się później okazało bardzo przyjaznym, ale też bardzo specyficznym. Dlatego od początku znajomości z p.Cho wiedziałem, że sympatii i wzajemnej życzliwości nie będziemy sobie żałować, bo czego człowiek nie robi dla dobra "byznesu".
Uzyskanie wymarzonego lokalu rozpocząłem więc tam gdzie rozpoczynam większość rzeczy, jeżeli jakąkolwiek kwestię lub sprawę zamierzam doprowadzić w tym pięknym kraju do końca czyli w Internecie. Przeczesując czeluści sieci www, docierając do jednego i drugiego końca udało mi się odnaleźć agencję mieszkaniową o wdzięcznej nazwie "Star Realty", która należała do Koreańczyka wymienionego kilka linijek wyżej. Normalnie apartament, jakakolwiek nieruchomość nie kryje się pod tą nazwą, w Korei to sprawa bardzo droga. Kto by się jednak przejmował skoro "firma płaci". Polak na emigracji wykazuje jednak zdroworozsądkowe zainteresowanie finansami i jak się okazało ja też takowe wykazałem. Z wszystkich jednak zalet znalezionego u pana Cho "apartamentu" do największych należy zaliczyć odległość owego mieszkania od miejsca pracy, co tutaj było czynnikiem kluczowym oraz cenę, bo Polak zagramanicę jedzie trzepać piniądz, a nie tam się w luksusach tarzać. Jakby jednak źle nie było, średni standard w Korei to i tak standard wyższy o dwa szczeble na drabince od polskiego. Biorąc pod uwagę stronę finansową owego przedsięwzięcia okazało się także, iż apartament oferowany przez "Star Realty" jest około 3 razy tańszy od obecnie posiadanego lokum w Seulu, więc zdroworozsądkowe myślenie nie pozwalało zaprzepaścić takiej szansy. Same zalety! Wypadało się tylko skontaktować z C i zapytać o szczegóły najmu.
Rozpocząłem wymianę maili i telefonów z obywatelem Korei, który okazał się być byłym marynarzem i znał "Gdanck" (czyt. Gdańsk), bo kiedyś tam kotwicę z łodzi do Bałtyku rzucił. Na serio. 20 lat temu Cho zawitał kontenerowcem do Gdańska, a potem postanowił zostać rekinem finansjery poświęcając się bezgraniczne handlowi nieruchomościami.
Mieszkania w Korei, z racji obecności bańki spekulacyjnej na rynku nieruchomości (tej samej, która pogrążyła USA, a która zapewne już niedługo pogrąży Koreę Południową) należą do tych z serii "kurewsko drogie". Jeśli chodzi o wynajem to może nie jest on jakoś przesadnie drogi, bo mieszkanie w konglomeracji seulskiej, na naszych warunkach, kosztuje około 2,5 tys. zł miesięcznie za całkiem przyzwoitą kawalerkę. Gdzie jest zatem haczyk? Kaucja. Przyzwyczaiłem się, że właściciel danej nieruchomości przy wynajmie żąda depozytu w wysokości 1-2 miesięcznego czynszu celem zabezpieczenia nieruchomości na możliwość wystąpienia przyszłych szkód, które jak wiadomo "się zdarzają". Nie tutaj, zapomnij o dwumiesięcznej kaucji. Klasyczny depozyt za kawalerkę, którą mieliśmy zamiar wynająć u Cho, wynosi około 30 tys. zł czyli około 10 milonów wonów koreańskich. Tak. 30 tys.! I nie jest to najwyższa cena. Kaucje za luksusowe, 200-metrowe apartamenty dochodzą do 300 tys. zł. Prawdę mówiąc można za to kupić tutaj kawalerkę :). Chore, ale co tam, witamy w Korei.
W/w Cho poinformował mnie w odpowiedzi na pierwszego, zaczepnego maila, iż wynajem krótkoterminowy jest możliwy tylko w przypadku, gdy płacimy za niego z góry tj. czynsz za pół roku z góry, kaucja, wszelkie opłaty. Nie ma problemu. Firma płaci. Po kilku następnych wiadomościach udało nam się ustalić termin i miejsce spotkania z mitycznym panem Cho, który marynarzem był, a postanowił zostać magnatem na rynku nieruchomości w mieście Incheon. Zaryzykuję, pomyślałem, może nie pożałuję.
Pierwsze wrażenie ze spotkania z Cho? "Kurde, całkiem spoko gość". Nie myliłem się, okazał się niebywale w porządku, ale z jednym "ale". Zawsze tak jest. Nic nie może być perfekcyjne, bo by się przyroda zbuntowała. Co było nie tak z panem Cho? Dynamika działania. W każdym momencie, w którym Cho potrzebował użyć swojego smartfona lub też komputera wszystko szło niebywale szybko. Gorzej, gdy trzeba było zapisać coś na kartce. Wtedy Cho jakby wpadał w letarg, przechodził w tryb "Standby". Pierwsze spotkanie, celem omówienia wstępnych, podkreślam jeszcze raz - wstępnych szczegółów wynajmu i obejrzenia mieszkania zajęło ponad 4 godziny. Wiedziałem, że dynamitem pan Cho nie jest, ale to była lekka przesada.
Muszę przyznać, że wykazałem się niebywałą odwagą i odzyskałem trochę wiarę w ludzkość. Koreańsko - incheoński pośrednik, przedstawiony wcześniej jako "pan Cho" przedstawił warunki najmu, dał się lekko "znegocjować" więc należało przejść do konkretów. Jednym z nich było wpłacenie zaliczki, która w każdej szerokości i długości geograficznej jest uważana za element niezbędny do złożenia podpisu pod kontraktem. Tyle, że tutaj owego podpisu miało nie być, bo było nie było czasu na odwiedzanie pana Cho i spędzanie w jego biurze czterech godzin dziennie nie mieliśmy, dlatego wbudowanie pierwszego kamienia węgielnego pod umowę z nieruchomościowym Guzowatym Incheonu podpisaliśmy na tzw. klasyczny, polski "ryj". Przesłałem zatem 1000 zielonych amerykańskich na konto nieznajomej mi osoby (bo owe konto nie należy do Cho), w obcym kraju, nie mając ani jednego podpisu. Teoria był następująca i dobrze wszystkim znana - kto nie ryzykuje ten nie ma. Przynajmniej tak twierdził kumpel. Zaryzykowaliśmy. Klasyczne Polaczki.
Machina przyspieszyła jeszcze bardziej . Wymiana wiadomości także. Komplikacje zaczęły się w momencie, gdy okazało się, że apartament jest nieumeblowany i nie do końca zdigitalizowany, co znaczy, że nie ma w nim podłączenia do Internetu, co de facto wydało mi się kurwa nieprawdopodobne. Nie tutaj, to jest niemożliwe - pomyślałem. Myliłem się, znowu się myliłem.
Cho znowu okazał się, może nie do końca dynamicznym, ale jednak człowiekiem, który pewne sprawy w swoim kraju potrafi doprowadzić do końca i zaoferował wynajem mebli. W sumie z czymś takim spotykam się chyba po raz pierwszy. Można sobie wypożyczyć co się chce. Łóżko, krzesło, pufę, mikrofalówkę itd. Dokonaliśmy rezerwacji mebli, które dla nas wydawały się niezbędne, a Cho załatwił także zdigitalizowanie naszego apartamentu i podłączenie nam mega - super - hiper łącza za turbo - niską cenę. Złoto nie człowiek.
Dziś z Cho spotkałem się ponownie, bo okazało się, że trzeba za wynajem wymienionych wcześniej rzeczy i za ich rezerwację zapłacić z góry, jeśli chce się je mieć pewne, bo w przeciwnym przypadku, ktoś może nasze "king size bed" wypożyczyć i spać przyjdzie na sianie albo karimacie. Drugie spotkanie z Cho zajęło kolejne 3 godziny chociaż mieliśmy tylko przekazać pieniądze za wynajem wyposażenia i nic więcej. Ale przynajmniej poczęstowali kawą mrożoną, to jakoś się odbiło pozytywnie.
Na razie cała farsa związana z wynajmem mieszkania wygląda tak - niezbyt znany mi facet z Korei, podobno jakaś szycha na rynku nieruchomości lokalnie, były marynarz posiada około 10 tys. zł w walutach różnorakich, które należą do mnie i mojego kumpla. Ja i mój kolega posiadamy za to dwa kwity napisane na kolanie, które stanowić mają potwierdzenie tego, że Cho hajs przytulił.
I tutaj puenta. Dlaczego odzyskałem wiarę w ludzkość? Jeszcze się to okaże, ale mam wrażenie, że człowiek mnie nie oszuka, dlatego, że wykazuje duże zainteresowanie sprawą, utrzymuje kontakt i na dodatek nie sprzedaje żadnej ściemy. Mówi jak sprawy się mają. Albo płacisz Pan depozyt albo Pan spierdalasz. I koniec. Dlatego odzyskałem wiarę w ludzkość. Pomimo tego, że Koreańczycy sami w sobie nie przypadli mi do gustu, są jakby neutralni (czasami może trochę zbyt wkurwiający z tym swoim nieograniczonym spokojem ducha), to wysoce cenię ich za to, że nie potrafią oszukiwać. Potrafią sprzedawać drobne kłamstewka na każdym kroku, ale nie potrafią oszukiwać. Coś strzeże ich przed oszukaniem drugiego człowieka, nieważne czy to Koreańczyk czy ktoś spoza Korei.
I tutaj zakończę. Zobaczę czy sprawa mojego nowego lokum dosięgnie szczęśliwego końca czy przyjdzie mi moją teorię zweryfikować, ale na dzień dzisiejszy powoli odzyskuję wiarę w ludzkość :)
Napisz komentarz
Komentarze