Wspomnienie Wandy Witczak

Wanda Witczak urodziła się w Ołyce na Wołyniu, ale dzieciństwo spędziła w Krzemieńcu, mieście Juliusza Słowackiego. W 1945 roku musiała opuścić ukochane miasto i wraz z rodzicami i rodzeństwem przyjechała do Lubania. Po maturze rozpoczęła studia na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie uzyskała tytuł magistra filologii polskiej. Wróciła do Lubania i początkowo pracowała w specjalnym ośrodku szkolno-wychowawczym, po czym rozpoczęła pracę w tym samym liceum, którego była absolwentką. Uczyła tam języka polskiego, ale była także zaangażowana w wiele aktywności pozazawodowych, m.in. była kuratorem społecznym dla nieletnich, a każde wakacje spędzała prowadząc obozy wędrowne dla młodzieży. W latach siedemdziesiątych oprócz uczenia była inspektorem oświatowym na województwo jeleniogórskie. Zawsze niepokorna i bezkompromisowa, pomagała swojemu mężowi, Marianowi Witczakowi w działalności społecznej przy tworzeniu struktur lubańskiej Solidarności nauczycielskiej. W stanie wojennym była wielokrotnie szykanowana, m.in., decyzją dyrektora LO została pozbawiona stanowiska nauczyciela szkoły średniej i przeniesiona do nauczania w szkole podstawowej. Pomimo iż Naczelny Sąd Administracyjny nie uznał tej decyzji i przywrócił Jej utracone stanowisko, Prof. Witczak nigdy już nie wróciła do liceum i do emerytury pracowała 
w lubańskim Zespole Szkół Zawodowych.

Po przejściu na emeryturę oddawała się ulubionym zajęciom – pieszym wycieczkom, ogrodowi, czytaniu i grze w brydża.

Wychowała pokolenia uczniów, którym wszczepiła miłość do polszczyzny i do literatury. Pozostanie na zawsze w ich wdzięcznej pamięci.